Blog Doktora No

Zastrzegam, że dziś będzie trochę więcej i dłużej niż zwykle. 😀

Jedną z rzeczy za którymi bardzo tęsknie w współczesnej popkulturze, jest elektroniczne brzmienie lat 80-tych zeszłego wieku, do którego mam, z pewnych względów, niesłychany sentyment.

I tu dochodzimy do głównego tematu notki: są nią rewiwalistyczne utwory utwory Protector 101 utrzymane w estetyce elektronicznego brzmienia z lat 80-tych zeszłego wielu, z teledyskami nawiązującymi nawiązującymi do filmów z tamtego okresu (w których owe syntezatorowe brzmienie było częste, jak napisałem powyżej), tworząc atmosferę życzliwej nostalgii wobec tego nurtu.

Zresztą musimy najpierw zastanowić się, co mamy na myśli, mówiąc „elektroniczne brzmienie lat 80-tych XX wieku”, bo mamy przed sobą takie nurty jak spacesynth, Hi-NRG, synth pop, synth disco, space disco, synth rock, disco italo, Euro dance, New Romantic i oczywiście, Krautrock, Szkołę Berlińską, Trance, House, Techno… Samo ograniczenie czasowe do tej dekady jest małym nieporozumieniem, bo w latach 70-tych z syntezatorami eksperymentował cały nurt rocka progresywnego, widać więc że sprawa nie jest taka prosta…

http://www.youtube.com/watch?v=f0yLe1UIJCA

Syntezatory były rutynowo stosowane w filmach klasy B które okupowały półki w wypożyczalniach VHS, gdyż taka muzyka była po prostu tańsza w realizacji, i z tego samego względu była często obecna w serialah telewizyjnych. Ale byłoby błędem utożsamianie tego typu muzyki (nawet w ramach tego samego stylu) z taniochą i tandetą, w końcu słynna grupa „Tangerine Dream” tworzyła kawałki dla seriali TV i filmów, takich jak amerykański „Nighthawk” czy popularna seria kryminałów niemieckich „Tatort”.

Brzmienie znamy przecież też takich filmów jak „Gliniarz z Beverly Hills”, czy serialu „Policjanci z Miami”  (rewelacyjny „Crockett’s Theme” Jana Hammera). Czy można sobie wyobrazić „Bladerunnera” Ridleya Scotta bez prac Vangelisa, „Terminatora” bez mechanicznego rytmu Brada Fiedela? Z oczywistego względu studyjny dźwięk syntezatorów był predysponowany dla widowisk Science-Fiction, jako tła dla futurystycznej akcji i symbolu zaawansowanej technologii.

John Carpenter już w latach 70-tych samodzielnie komponował i wykonywał minimalistyczne kompozycje wpadające w ucho, do swoich filmów („The Thing”, „Ucieczka z Nowego Jorku”, „Carrie”, „Atak na 13 Posterunek”). A „Tangerine Dream” wykonało znakomity psychodeliczny soundtrack do remake’u „Ceny Strachu” Friedkina.

Oczywiście muzyka elektroniczna wcale nie zanikła, wręcz przeciwnie, ma się zresztą bardzo dobrze, jednak tego co mi doskwiera, to jej brak „czystej” elektroniki na ścieżkach muzycznych współczesnych filmów i seriali, i gier komputerowych, gdzie dominuje symfonika i ustalone konwencje. Pewnym, choć specyficznym rewiwalizmem, może być scieżka do „Rapha Demolki”, skomponowana przez twórców ścieżek muzycznych do gier komputerowych w latach 80-tych.

OA więc słuchajmy, i cieszmy się tym, że ktoś jeszcze pamięta o tamtych czasach. 😀