Blog Doktora No

Dnia 5 Września 1977 roku o godzinie 12:56:00 z przyklądka Canaveral na Florydzie wystartowała rakieta nośna Titan IIIE z warzącym 722 kilogramy próbnikiem Voyager 1, pierwszej z serii programu Voyager (początkowo przewidzianych na program „Mariner”), z których to wysłano jeszcze Voyagera 2.

Najpierw szlak przetarły dwie sondy; Pioneer 10 i Pioneer 11, które przeleciały kilka lat wcześniej obok Jowisza i Saturna, i które również wyleciały poza orbitę Neptuna, i od ponad dekady już nie da się z żadnym z nich nawiązać łączności. Na początku, w latach siedemdziesiątych XX wieku NASA chciała przeprowadzić bardzo ambitne misje z cyklu „Grand Tour”, które miały polegać na wielokrotnych przelotach próbników wokół zewnętrznych planet Układu Słonecznego, korzystając z wyjątkowo korzystnej konfiguracji planet. Niestety, z powodu ograniczeń budżetowych misje te odwołano, ale część tych zadań przypadło Voyager’om.

Sonda przesłała Ziemię zapierające dech w piersiach zdjęcia Jowisza i Saturna oraz ich księżyców (zaszczyt sfotografowania Urana i Neptuna przypadł Voyagerowi 2), którymi to inspirował się Arthur C. Clarke, pisząc sequel do „2001: Odysei Kosmicznej”… Tak poprzednicy, Voyagery noszą ze sobą przesłanie od Ziemian dla potencjalnych istot pozaziemskich w postaci pozłacanych płyt z zapisanymi analogowo obrazami i dźwiękami, którego pomysłodawcą był Carl Sagan.

Po wykonaniu swego głównego zadania Voyager 1 pomknął poza granice Układu Słonecznego, ciągle funkcjonując, mimo wyłączenia (w celu zaoszczędzenia prądu z ogniw radioizotopowych) wielu instrumentów pokładowych, dostarczając danych min. na temat promieniowania galaktycznego w tzw. heliopauzie. W chwili obecnej znajduje się w odległości  120 Jednostek Astronomicznych (1,8 miliarda km) od Ziemi, i mknie dzielnie dalej, tam, gdzie nie dotarł jeszcze nikt…

Źródło: Wikimedia Commons.